2 października - mało kto wie a i niewiele osób pamięta (chyba nawet w TV nie informowali), że jest to data upadku Powstania Warszawskiego. Jeszcze jako harcerze, co roku w tym też dniu w ruinach wieży Quistorpa składaliśmy hołd poległym powstańcom. W roku bodajże 1978 nastąpiło oficjalne rozwiązanie 96 Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego. Drużynowy wówczas zapowiedział że dopóki ktoś z nas będzie pamiętał i przyjdzie w tym dniu do "zameczku", dotąd drużyna będzie istniała.
Mijały lata i ludzie się wykruszali. Czasem sam też nie mogłem się stawić.
Dzisiaj się jednak wybrałem, lecz tym razem dla odmiany rowerem.
Przy okazji chciałem zobaczyć jak po przebudowie wygląda ulica Arkońska. I muszę przyznać że z perspektywy rowerzysty sprawia całkiem przyjazne wrażenie(chociaż specjaliści wynaleźli sporo mankamentów). Głównym plusem jet to, że droga rowerowa jest z asfaltu.

Ulica Arkońska © hombredelrio

Przejazdy też są w miarę "miękkie" - tylko na jednym podskoczyło koło

Szpital przy ul. Arkońskiej © hombredelrio

Drugi plus to odgrodzenie na przystankach (nie wiem czy na wszystkich) drogi dla rowerów od pieszych czekających na komunikację miejską.

Przystanek na Arkońskiej © hombredelrio

Ddr kończy się tuż przed poniemiecką wiatą, ale tu też skręcałem w las

Końówka nowej drogi dla rowerów © hombredelrio

Ruiny wieży Quistorpa, popularnie zwane "zameczkiem". Za Niemców wieża miała 45 metrów wysokości. Zniszczona prawdopodobnie przez nalot bombowy, ponieważ na szczycie znajdowało się stanowisko obrony przeciwlotniczej. Podobno istnieją plany jej odrestaurowania.

Ruiny wieży Quistorpa © hombredelrio

Ruiny wieży Quistorpa "zameczek" © hombredelrio

Miejsce chętnie odwiedzane zarówno przez spacerowiczów jak i imprezowiczów. Akurat byłem świadkiem jak dwie młode dziewczyny przyszły szukać zgubionych podczas ostatniej imprezy dokumentów, błyszczyków do ust, kredek do oczu, słuchawek, portmonetek itp. Większość rzeczy udało im się nawet znaleźć, chociaż rozrzucone w promieniu kilku metrów.
Jedno z miejsc poszukiwań:

wewnątrz ruin © hombredelrio

Ruiny ulegają nie tylko wandalom (do których należy też wliczyć ekipę filmową, kręcącą tam jedną ze scen "Młodych Wilków), ale także czasowi. Powoli tworzą się już stalaktyty:

Nacieki skalne © hombredelrio

W miejscu gdzie odbyła się nasza ostatnia zbiórka widoczne są jeszcze zarysy symbolu Polski Walczącej:

Zamazany symbol © hombredelrio

Poza mną nikt się nie stawił, więc w samotności i w zadumie nad upływającym czasem, zapaliłem znicze ku pamięci powstańców i odeszłych przyjaciół harcerzy:





Droga powrotna, wiodła początkowo ostro z górki a potem przez spokojną i bezludną już o tej porze "Goplanę":

i nie tak dawno poległe drzewo:

Podczas wrześniowej masy krytycznej podjechał do mnie KaJacek z zapytaniem czy jadę jutro na wycieczkę, organizowaną przez Montera. Prawdę mówiąc zbyt daleka wyprawa nie uśmiechała mi się, ponieważ na wieczór byłem już umówiony z butelką szkockiej a zbytnie zmęczenie nie pozwala na dotrzymanie damie towarzystwa.
Pomyślałem jednak: a co mi tam, pojadę najwyżej kawałek z grupą a jak narzucą zbyt wysokie tempo to odbiję gdzieś do gastronomii na obiadek. Pogoda też zapowiadała się sprzyjająca.
Punkt zborny godz. 9.30 - Głębokie - stawiło się 7 osób, w Tanowie dobił jeszcze Artur z Polic

Początkowy plan był taki, aby zobaczyć na jakim etapie robót jest droga Dobieszczyn - Nowe Warpno. Okazało się że droga częściowo zerwana z całkowitym zakazem ruchu, ale przejezdna - nawet niektórym zmotoryzowanym grzybiarzom (de facto mocno zawiedzionym) udało się wjechać. Spotkaliśmy też kilka koparek i nawet - pomimo wolnej soboty - pracujących. Dzięki niesprzyjającym warunkom drogowym tempo było wręcz idealne dla mnie, więc nie zachodziła konieczność odłączenia od grupy. Przerwy też nie były ograniczane czasowo.

Popasik za Dobieszczynem © hombredelrio

Kilka fotek z drogi:

Maria na przebudowywanej drodze © hombredelrio

KaJacek na przebudowywanej drodze © hombredelrio

Roman na przebudowywanej drodze © hombredelrio

Grupa na przebudowywanej drodze © hombredelrio

Artur na przebudowywanej drodze © hombredelrio

Piękny las bez samochodów © hombredelrio

Maria i Monter © hombredelrio

Krzysztof "Monter" © hombredelrio

Po drodze zastanawialiśmy się gdzie dalej jedziemy: do Nowego Warpna a może by tak do Niemiec? Nieśmiało zaproponowałem: a może do Miroszewa? I moja propozycja ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu została zaaprobowana. Niestety, okazało się że trakt wiodący do celu został zawalony przez siekierezadę. Ale mając ze sobą specjalistę od skrótów, nie było większych problemów (poza chwilowo zaginionym w akcji Romanem) z dotarciem na miejsce.
Miroszewo - sentymentalna podróż do przeszłości, miejsce pękania cnót, ideałów, mitów i flaszek. Słowem stanica harcerska. Położona na pięknym klifie z lęgowiskiem jaskółki brzegówki. Zachowała się nawet resztka mojego malunku:

resztka pierwszego harcerza © hombredelrio

I tutaj zdecydowaliśmy się na dłuższy wypoczyn (znalazł się też Roman).

Grupa na klifie © hombredelrio

Bronik pozujący do fotki:

Bronik nad zalewem © hombredelrio

Nie trzeba jechać do Dani aby zobaczyć syrenkę tu mamy swojską:

I dwa gatunki ptactwa wodnego chwalącego się swym uskrzydleniem:

łabędź i kormoran © hombredelrio

Piękne słoneczko i wyjątkowo bezwietrzny zalew rozleniwiły towarzystwo.

Ania, Monter, Artur © hombredelrio

Pełen relaks nad zalewem © hombredelrio

Podczas błogiego nicnierobienia rozmowa zeszła na temat różnorakich dań, co przypomniało mi że jeszcze nic nie jadłem a i dobry obiad miał być głównym celem wycieczki. Trzeba było trąbić wsiadanego.
Droga powrotna wiodła przez Podgrodzie, które załapało się na zastrzyk gotówki i przechodzi gruntowną renowację:

fontanna w Podgrodziu © hombredelrio

doszedł Jacek © hombredelrio

Planowaliśmy wracać przez Trzebież, ale dała znać o sobie kontuzja kolana więc wybrałem krótszą drogę powrotną. Artur odbił na Police, Bronik się spieszył, Ania, Monter i Roman też nie planowali zahaczenia o jadłodajnię. Natomiast Maria, Jacek i ja w nostalgicznym nastroju odchodzącego lata i jako ostatni goście sezonu w opustoszałej już karczmie biesiadnej Bartoszewo, uraczyliśmy się smacznym obiadkiem, któremu z wolna towarzyszył już jesienny deszcz.

Karczma w Bartoszewie © hombredelrio

Karkóweczka z Kasztelanem © hombredelrio