.
Śniegowego i radosnego Alleluja!!!

Błękitne niebo i piękne słoneczko przeważyły nad delikatnym mrozem i skłoniły do spontanicznego rowerowania.


Akurat do Szczecina zawitały z "kurtuazyjną wizytą" niemieckie okręty wojenne. Wprawdzie to nie pancerniki ale jakiś kierunek trzeba było obrać.


Ten największy to okręt baza z lądowiskiem dla helikopterów...




... a te mniejsze to kutry rakietowe.




marynarze kriegsmarine, raczej pokojowo nastawieni


Wiał ostry wiaterek, toteż znaleźli się zwolennicy żaglowania...


Troszeczkę zgłodniałem więc przyszła pora na posiłek. Dobrze jest konsumować bezstresowo, mając cały czas na widoku swój rower.


Po obiadku zajechałem jeszcze do znajomych na szybką kawkę, po czym obrałem kierunek północny zachód. Ponieważ drogi rowerowe w większości nie są odśnieżone (co mi akurat pasuje), mogłem cały czas i bez konsekwencji narażenia się na mandat, poruszać się ulicami.


Jednak w lesie jest bardziej urokliwie...






Spotkałem Ernira. Chwilę pogadaliśmy, cyknął mi fotkę i każdy pojechał w swoim kierunku.


Jezioro Głębokie już wiosną ale jeszcze w zimowej szacie...










Ptactwo wodne




i na zakończenie przyjemnie spędzonego dnia - romantyczny zachód słońca...

Chociaż nieodśnieżone ulice i drogi rowerowe nie zachęcają do korzystania z tego środka lokomocji (jadąc do Netto kilka dni temu wywaliłem się tuż przed samochodem), jednak aby uszanować pamięć przodków i przyjaciół wybrałem się na nasz Cmentarz Centralny.
Po drodze, przez środek skrzyżowania Krzywoustego z Bohaterów Warszawy, beztrosko spacerował sobie człowiek nad wyraz szczęśliwy. Ale nasza sprawna Policja, zapewne w trosce o jego bezpieczeństwo, szybko udaremniła mu kontynuację eskapady.


Piękny jest nasz cmentarz spowity puchową śnieżną pierzyną ...




Zapaliłem znicze:

u drużynowego i przyjaciela...


u moich rodziców, babci i cioci...



u babci mojej byłej żony...


przy symbolicznym grobie dziadka - przy Krzyżu Katyńskim (chociaż ciężko było dokopać się do właściwej tabliczki)...


i u przyjaciela, który - gdyby mu się nie znudził ten padół - parę dni temu skończyłby pięćdziesiątkę...


Wróciłem do domu i pomimo całkowitego zlodowacenia dróg cmentarnych, tym razem udało mi się nie zaliczyć gleby.

2 października - mało kto wie a i niewiele osób pamięta (chyba nawet w TV nie informowali), że jest to data upadku Powstania Warszawskiego. Jeszcze jako harcerze, co roku w tym też dniu w ruinach wieży Quistorpa składaliśmy hołd poległym powstańcom. W roku bodajże 1978 nastąpiło oficjalne rozwiązanie 96 Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego. Drużynowy wówczas zapowiedział że dopóki ktoś z nas będzie pamiętał i przyjdzie w tym dniu do "zameczku", dotąd drużyna będzie istniała.
Mijały lata i ludzie się wykruszali. Czasem sam też nie mogłem się stawić.
Dzisiaj się jednak wybrałem, lecz tym razem dla odmiany rowerem.
Przy okazji chciałem zobaczyć jak po przebudowie wygląda ulica Arkońska. I muszę przyznać że z perspektywy rowerzysty sprawia całkiem przyjazne wrażenie(chociaż specjaliści wynaleźli sporo mankamentów). Głównym plusem jet to, że droga rowerowa jest z asfaltu.

Ulica Arkońska © hombredelrio

Przejazdy też są w miarę "miękkie" - tylko na jednym podskoczyło koło

Szpital przy ul. Arkońskiej © hombredelrio

Drugi plus to odgrodzenie na przystankach (nie wiem czy na wszystkich) drogi dla rowerów od pieszych czekających na komunikację miejską.

Przystanek na Arkońskiej © hombredelrio

Ddr kończy się tuż przed poniemiecką wiatą, ale tu też skręcałem w las

Końówka nowej drogi dla rowerów © hombredelrio

Ruiny wieży Quistorpa, popularnie zwane "zameczkiem". Za Niemców wieża miała 45 metrów wysokości. Zniszczona prawdopodobnie przez nalot bombowy, ponieważ na szczycie znajdowało się stanowisko obrony przeciwlotniczej. Podobno istnieją plany jej odrestaurowania.

Ruiny wieży Quistorpa © hombredelrio

Ruiny wieży Quistorpa "zameczek" © hombredelrio

Miejsce chętnie odwiedzane zarówno przez spacerowiczów jak i imprezowiczów. Akurat byłem świadkiem jak dwie młode dziewczyny przyszły szukać zgubionych podczas ostatniej imprezy dokumentów, błyszczyków do ust, kredek do oczu, słuchawek, portmonetek itp. Większość rzeczy udało im się nawet znaleźć, chociaż rozrzucone w promieniu kilku metrów.
Jedno z miejsc poszukiwań:

wewnątrz ruin © hombredelrio

Ruiny ulegają nie tylko wandalom (do których należy też wliczyć ekipę filmową, kręcącą tam jedną ze scen "Młodych Wilków), ale także czasowi. Powoli tworzą się już stalaktyty:

Nacieki skalne © hombredelrio

W miejscu gdzie odbyła się nasza ostatnia zbiórka widoczne są jeszcze zarysy symbolu Polski Walczącej:

Zamazany symbol © hombredelrio

Poza mną nikt się nie stawił, więc w samotności i w zadumie nad upływającym czasem, zapaliłem znicze ku pamięci powstańców i odeszłych przyjaciół harcerzy:





Droga powrotna, wiodła początkowo ostro z górki a potem przez spokojną i bezludną już o tej porze "Goplanę":

i nie tak dawno poległe drzewo: